Kwatongen beweren dat het KRAAK festival het beste festival van België is. Misschien een dandyeske boutade, maar zeker is dat de 16de editie opnieuw een hoogfeest van de ondergrond zal zijn.

Met een oog gericht op de geschiedenis, een ander op het nu, een derde op de toekomst maakt het festival een stand van zaken op. Zonder oogkleppen kijkt KRAAK door genres, hypes en gevestigde waarden, en maakte voor u een selectie, geleid door een breekbare, grillige intuïtiviteit. Op het programma: kapotte no wave, gestoorde trash rock, avant-garde synth exploraties, gevestigde composers, poésia sonora, eigentijdse folk, noise-legendes, minimalisten, offside free jazz en Het Andere in al haar vormen.

Rashad Becker (DE)

Sla er uw platencollectie op na: één op de drie avant-garde- of technoplaten die afgelopen tien jaar uitkwamen sneed Rashad Becker op vinyl. In 2013 verraste de meestercutter met de plaat Traditional Music of Notional Species vol. I (PAN records), een sci-fi trip vol entartete synthcomposities die het midden houden tussen Throbbing Gristle en de handleiding van de USS Enterprise. Op het festival maakt Becker zijn debuut in België.

Calhau! (PT)

Calhau! is een Portugees kunstenaarsduo dat donkere, ruwe elektronica paart aan groteske zanglijnen. Marta Alves Von Calhau boetseren hun obsessies tot absurde, post-apocalyptische Totalkunst die zowel ruikt naar de bizarre wereld van Gombrowicz als naar alchemie en ruraal Katholicisme.

Mike Gangloff & Cara Joyce (US)

Een viool, een banjo, een shruti box, een paar gongs, en twintig jaar ervaring bij de legendarische droners Pelt en The Black Twig Pickers, meer had Mike Gangloff niet nodig om één van meest intieme platen van 2013 te maken. Op Poplar Hollow (Blackest Rainbow) versmelt de man pyschedelische raga’s met Amerikaans primitivisme. Een meester zonder meer.

The Joyous Cosmology (BE)

Dit Antwerps kwartet leeft in de donkerste sporen van the Sun Ra Arkestra en de hoogdagen van de ECM-catalogus, schopt haar invloeden bont en blauw en projecteert ze daarna de ruimte in. Next level cosmic jazz, space-poëzie en Antwerpse outsider vrijbuiterij in één band. Gewoon doen, zou Ludo Mich zeggen.

Enzo Minarelli (IT)

Enzo Minarelli is een grensverleggende transmediale poëet en onderzoeker. Sinds de jaren ‘70 combineert hij elektronica met bizarre linguïstische klankexperimenten. Zijn oeuvre is een absurd mimespel dat uw talencentrum een andere dimensie inkatapulteert.

Olimpia Splendid (FI)

Begin 2013 werden we verliefd op Olimpia Splendid en hun 7 inch Nuttu nurin (Fonal). Wat wil je: drie finse meisjes (Kuupuu, Heta en Katri), die ongehinderd door het gebrek aan technische bagage gedementeerde Post-Velvet Underground rammelrock maken. Ook The Shaggs zijn niet zo ver weg, mocht die drumcomputer niet meedoen. “Nuttu Nurin” betekent trouwens “jas binnenstebuiten” en Olimpia Splendid is een merk van airco’s. Misschien moeten we volgend jaar het KRAAK festival in Finland houden.

Putas Bêbadas (PT)

Portugal is naar de verdoemenis. De oorzaken? Te veel zon, te goedkoop bier en té eenvoudige toegang tot hoge-kwaliteits-hash (we vergeten gemakshalve de economische crisis). Putas Bêbadas komt uit de underground van Lissabon waar fucked up teringherrie welig tiert. Siltbreeze en Brian Turner zouden er wild van zijn, mocht de band uit een Amerikaanse grootstad komen. Helaas…

Ramleh (UK)

Britse legendarische power-electronics- en gitaarnoisers die met veel liefde uw buizen van Eustachius vernielen. Hun vroegste releases dateren van vroege jaren tachtig, sindsdien splitten en hergroeperen ze met de regelmaat van de klok. Ze slorpten leden op van andere noiselegendes, bvb. Whitehouse’ en Skullflower.

Sweat Tongue (NL)

Rotterdams poop rock/improv trio, verwikkeld in een continuë zoektocht naar het puurste afval en ultiem-abrupte perversie. Live een intense performance vol sikkeneurige vocalen, vlijmscherpe gitaren, primitieve drums en tapeloops met schrootlawaai. Op het festival presenteren ze hun nieuwe tape Watermelon. Schreven alvast het what the fuck-moment van 2013 op hun conto.

Antii Tolvi (FI)

Finse multi-instrumentalist die afgelopen tien jaar actief was in de Finse free-jazz- en improvscene, o.a. in Päivänsäde en Rauhan Orkesteri. In piano-improvisaties versmelt Tolvi jazz, minimalisme en Indiase raga’s samen tot onwereldse meditaties. Pure music for the unconsious.

Varkenshond (BE)

De legende gaat dat de Varkenshonden elkaar vonden op een lezing over kosmische straling. Kort erna trokken ze zich terug in een Russisch klooster om hun artistieke visie in therapeutische sessies uit te puren. Om het eenvoudig te houden, omschrijven wij hen als een belgisch post-etnisch collectief dat tribale, groteske jams brouwt. Vergis u niet, dit is het soort neo-jamband die in stijl elke vorm van cynisme overstijgt.

Jerome Cooper (US)

Legendarische drummer en multi-instrumentalist die samenwerkte met grootheden Art Ensemble of Chicago, Anthony Braxton, Cecil Taylor, Kalaparusha Maurice McIntyre, Rahsaan Roland Kirk, Steve Lacy, Lou Bennett, Alan Silva, Frank Wright en Noah Howard. Hij doorbrak genres met het invloedrijke Revolutionary Ensemble, waarmee hij bruggen sloeg tussen abstract hedendaags klassiek en spirituele free jazz. Solo versmelt hij polyritmische improv met out there synthcomposities. Open up your spirit for the ancient music of the future.

Form A Log (US)

Pyschedelische fourtrack prototechno. Trancendentale post-industriele mushroomdance. Happy neo-hypnagogic noisefunk. Satanische negroide trip metal. Op het kraakkantoor zijn we nooit te beroerd om een -tig nieuwe genres te verzinnen voor frisse bands. Enter Form a Log, de fourtrack allstar band met Ren Shonfield (aka Container, cfr. Mego’s sublabel Spectrum Spools) Noah Anthony (aka Profligate), en Rick Weaver (aka Dinner Music, Human Conduct). Absurde synapsverschroeiende tapecollages waarop dansen de enige optie is. Happy fistpumping!

Léo Küpper (BE)

Léo Küpper startte zijn carrière als assistent van de legendarische elektronische componist en pionier Henri Pousseur. Sinds de vroege jaren 60 ontwikkelde Küpper een baanbrekend oeuvre in de Apelac-studio, waarin hij een fascinatie voor elektronische klanken en de abstractie van taal en de menselijk stem cultiveerde. Ook anno jaren 10 speelt hij nog steeds mee in de hoogste echelons van de avant-garde, dat bewees hij met het album Digital Voices (Pogus, 2012). Küpper is Belgisch muzikaal erfgoed en maakt, net als Bernard Parmegiani, deel uit van de generatie die, in navolging van vernieuwers als Luciano Berio of Karlheinz Stockhausen, de grenzen van elektronische muziek herdefinieerden.