Mysterieus, tropisch en radioactief sfeergedicht

De film volgt het wedervaren van de Franse bureaucraat De Roller op een Frans-Polynesisch eiland. De man lult zich charmant door elk gesprek. Of hij nu locals paait of een schrijver ophemelt, De Roller profileert zich als een politicus pur sang die elk babbeltje als een krachtmeting of performance opvat. Overdag flirt hij in het plaatselijke hotel met receptionist Shannah, ‘s nachts frequenteert hij een danscafé met zijn handlangers. De eilandbewoners respecteren hem en zijn leven oogt zorgeloos. Maar de mysterieuze aanwezigheid van een troep mariniers en de halsstarrige houding van een inheemse activist brengen daar verandering in. En houdt er zich voor de kust een onderzeeër verborgen?

Serra’s donkere, tropische sfeergedicht is niet geïnteresseerd in de gemakkelijke ontleding van zijn zelfingenomen protagonist: het neokolonialistische systeem wordt hier niet academisch gefileerd, wel aandachtig geobserveerd. Antwoorden blijven uit, terwijl noodlottige paranoia het leven op het paradijselijke Tahiti destabiliseert. Hoeveel macht heeft De Roller nu echt? Serra laat de breedbeeldcinematografie voor zich spreken. Ergens halverwege de film volgen we de man met een jetski de zee op: bootjes drijven gevaarlijk op de majestueuze golven van een onvoorspelbare oceaan. Het is een prachtig tafereel; misschien wel de scène van het jaar. Overgeleverd aan de grillen van hogere krachten dobberen we stuurloos verder – azuurblauw, pikzwart.