Ria Pacquée brak in de jaren tachtig internationaal door met performances (en bijhorende fotoreeksen) waarin ze zichzelf als fictief personage (‘Madame’ of de ‘It-figuur’) middenin het publieke leven plaatste. Voorbeelden hiervan zijn: Madame Visiting the Zoo (1988), Madame at a Carnival in Cologne (1989), Madame Visiting the Open-Air Museum Bokrijk (1989) en Madame Visiting the National Garden Festival Hoping to See the Princess (1990). De publieke ruimte is dan ook het favoriete werkterrein van Ria Pacquée. Het is niet alleen de setting voor haar performances, maar tevens de belangrijkste voedingsbodem voor nieuw werk. De straat ziet de kunstenaar als een levend decor waarin ze zich discreet voortbeweegt (‘street rambling’) om haar omgeving te kunnen registreren. Dit ronddwalen in steden, het verzamelen van beelden en geluiden en het herscheppen van de werkelijkheid door details aan hun dagdagelijkse context te onttrekken, vormen Pacquées belangrijkste artistieke tools. De kunstenaar slaagt er telkens in om te infiltreren, te participeren in reële situaties en toch de nodige afstand te bewaren om als buitenstaander trefzeker te observeren.

Het werk dat Ria Pacquée ontwikkelde voor ALIAS, Le mien, le tien, le sien (2019), bestaat uit metalen ringen bevestigd op een blinde muur. Ze klinkt er geen waardevolle voorwerpen aan vast, maar daarentegen dagdagelijkse objecten zoals een emmer, een ladder of een vuilnisbak. Objecten zo gewoon dat ze voor de bewoners deels onzichtbaar zijn, ware het niet dat ze vaak het onderwerp zijn van kleine burentwisten of net de creativiteit van dagelijkse handelingen weerspiegelen. Pacquées objecten tonen een samenleving in al haar facetten: van de rijkdom en armoede van de straat, over het trotse en pronkzuchtige tot de troosteloze en bekrompen verzuring.

Credits: Le mien, le tien, le sien (2019). Courtesy Ria Pacquée. Co-produced door Netwerk Aalst.