kunstenaar

Alle Kunstenaars

HISK

NewSongsForOldCities_beeld biografien

Aziz Hazara, Che-Yu Hsu, Dani Gherc?, Diego Lama, Dries Boutsen, Elisa Pinto, Gaëlle Leenhardt, Hadassa Ngamba, Helen Anna Flanagan, Katya Ev, Luca Vanello, Nikolay Karabinovych, Nokukhanya Langa, Olivia Hernaïz, Oussama Tabti en Paulius Šliaupa zijn de deelnemende kunstenaars aan de groepstentoonstelling New Songs for Old Cities.

Vind hun biografiën hieronder of download de pdf.

Aziz Hazara

Aziz Hazara is een interdisciplinaire kunstenaar gevestigd in Kaboel. Hij kruist verschillende media, zoals fotografie, video, geluid, tekst en multimedia-installaties, en onderzoekt vragen over identiteit, herinnering, archief, conflict, surveillance en migratie in de context van machtsverhoudingen, geopolitiek en het panopticum. “De visuele verkenning van mijn werk zit diepgeworteld in de geopolitiek en het eindeloze conflict dat mijn geboorteland Afghanistan teistert. De relevantie van deze kwesties overwint echter geografische eigenheden en doet een beroep op een hedendaagse toestand die wereldwijd wordt gedeeld.”

Dani Gherca

Dani Gherc? behoort tot de opkomende generatie van Roemeense beeldend kunstenaars die de interesse delen om documentairefotografie te koppelen aan theoretische en conceptuele invalshoeken. Startend met zijn jaarlijkse praktijk, ontwikkelde hij belangstelling voor het idee van agglomeratie. De menselijke conditie van leven tot zijn is de kernpraktijk om de dialoog tussen menselijke dichtheid en fysieke ruimtes te ondervragen. Onlangs werd hij geboeid door het mengen van klassieke media als fotografie en geluid met nieuwe visuele technologieën als virtual reality. Zijn huidige onderzoek richt zich op het bevragen van het protestthema met een specifieke kijk op de fysieke aanwezigheid in tegenstelling tot de virtuele aanwezigheid.

Diego Lama

De Peruaanse kunstenaar Diego Lama (1980) studeerde in België, de VS en Peru. Zijn oeuvre wordt vaak gekenmerkt door het gebruik van filmische, analogische taal waarin representaties van machtsstructuren omver worden geworpen om verschillende geledingen van de menselijke conditie in de politiek, de kunstwereld en technologie te onthullen, ondertussen verwijzingen bevattend uit de cinema, wetenschap en filosofie. Zijn werk is te zien op grote internationale fora als de Havana Biënnale, de Triënnale voor Hedendaagse Kunst in Praag, het Reina Sofia Museum in Madrid, het Ludwig Museum in Keulen en het Getty Center in Los Angeles. Lama heeft verschillende awards ontvangen en zijn werken zijn opgenomen in verschillende internationale collecties, zoals het Getty Center, het Caixa Forum, het Cervantes Institute en het Museum of Art van Lima. Hij woont en werkt momenteel in België.

Dries Boutsen

Dries Boutsen (1993, België) woont en werkt in Gent. Zijn werk ontvouwt zich rond de praktijk van collage. Dries hergebruikt materialen die rechtstreeks verband houden met zijn persoonlijke leven en ons collectieve verleden. Door deze materialen formeel te deconstrueren en te herschikken tot abstracte collages, laat hij zichzelf en het publiek toe om dit verleden te objectiveren, terwijl hij tegelijkertijd de context ervan blootlegt. Zijn praktijk omvat kleine collages, levensgrote sculpturen en site-specifieke werken. De vertaling van zijn papieren collages naar publieke sculpturen is een letterlijke transformatie van een enigszins geslote privé naar een open publiek platform. Dries voltooide zijn master in schone kunsten aan KASK Gent in 2019 en is sinds januari 2020 kandidaat-laureaat aan het HISK. Zijn eerste solotentoonstelling vond plaats in september 2020 in cc Scharpoord te Knokke-Heist.

Elisa Pinto

Elisa Pinto Delgado (1985, Aguascalientes, Mexico) behaalde een diploma in visuele kunsten van de Autonomous University van Baja California, Mexico. Momenteel volgt ze een postgraduaat aan het HISK in Gent, België. Ze woont en werkt tussen België en Mexico-Stad. Haar artistieke praktijk is een voortdurende zoektocht geweest naar persoonlijke beelden, een bevraging van haar realiteit en identiteit. In die zin is haar werk vooral autobiografisch en worden veel van haar stukken opgevat als genezende handelingen. Ze gebruikt voornamelijk collage, grafische afbeeldingen en sculpturen om nieuwe betekenissen te creëren uit gedecontextualiseerde en opnieuw samengestelde elementen. Haar recente werken richten zich op het materialiseren van verloren jeugdherinneringen, op zoek naar een gevoel van heelheid en verbondenheid. Recente tentoonstellingen zijn onder meer Art Cares Covid in het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Brussel (2020); Under Certain Circumstances in IKOB – Museum für Zeitgenössische Kunst in Eupen (2020); Bodega ACME in Mexico-Stad (2019), We were never nothing in Mexico-Stad (2018) Ze sleepte de Artistic Training Abroad Scholarship (PECDAZ 2019) in de wacht, net als de Emerging Artist Production Grant (PECDAZ) in Zacatecas (2015).

Gaëlle Leenhardt

Gaëlle Leenhardt is een Franse kunstenaar geboren in 1987 in Parijs. Ze studeerde beeldhouwkunst aan ENSAV La Cambre in Brussel, en woont en werkt in Frankrijk en België. In 2019 was ze gedurende drie maanden in residentie in Marfa Texas, en momenteel in het Hoger Instituut voor Schone Kunsten (HISK) in Gent. Na haar afstuderen woonde Gaëlle zeven jaar in Belgrado, Servië. Het historische karakter van deze stad en ex-Joegoslavië gaf een belangrijke wending aan haar artistieke praktijk. Dig is het werkwoord dat haar praktijk op de beknoptste manier belichaamt. Haar projecten zijn veelal geworteld in de omgeving waarin ze tot stand komen. Hun historische, archeologische, architectonische, sedimentaire en menselijke kenmerken zijn belangrijke facetten voor haar productie. Het werk neemt de vorm aan van site-specifieke installatie en bestaat uit diverse media. De door de kunstenaar gebruikte materialen zijn vaak ter plaatse te vinden en / of hebben betrekking op het bouwwerf: beton, gips, kalk … Fotografie is ook een belangrijk onderdeel van haar werk. Ze gebruikt alleen analoge films. Tot nu toe hadden een groot deel van haar sculpturen een beperkte levensduur vanwege hun gewicht en afmetingen, of stonden ze vaak op de rand van vallen en afbreken. Fotografie zorgt voor hun voortbestaan. Ze houdt ook een spoor bij van alle plaatsen die haar pad kunnen kruisen. En slaat ze op als archiefbeelden. Die afbeeldingen kunnen soms worden gebruikt voor sculpturen of boeken. Haar benadering van artistiek werk ligt heel dicht bij de praktijk van een archeoloog. Het gaat om opmeten, opgraven, archiveren.

Hadassa Ngamba

Hadassa Ngamba (1993) is beeldend kunstenaar afkomstig uit Congo. Voor ze haar kunstenaarsparcours aanvatte, studeerde ze criminologie aan de Universiteit van Lubumbashi. Op dit moment volgt ze een post-graduaat in haar laatste jaar aan het HISK. Voordien was ze resident aan het WIELS in Brussel. Ze participeerde in de 5de en 6de Biënnale van Lubumbashi (2017 en 2019) en er verschenen artikels over haar werk in o.a The New York Times (2019) en HART (2020).
Hadassa’s werk bestaat uit tekeningen, schilderijen, foto, video, installatie en performance. Daarin gaat ze aan de haal met kapitalistische factoren die controle hebben op strategische plaatsen, zoals ontginbaar land en minerale bronnen.

Helen Anna Flanagan

Helen Anna Flanagan (1988, Birmingham) combineert reële gebeurtenissen met fictieve verhalen om video, installatie en performance te ontwikkelen. Door scenario’s te construeren en voor te stellen – vaak gebruikmakend van de categorie van het absurde – probeert ze sociale structuren en de politieke subtekst van het alledaagse te onderzoeken, waarbij ze zich richt op affecten en emoties, arbeid en het lichaam. Ze Haar werk was veelvuldig te zien op internationale festivals, zoals het Go Short International Film Festival (NL), Sharjah Film Platform (AE), November Film Festival (UK), Proyector Plataforma de Videoarte (SP), Film en Video Poetry Symposium (VS), Plymouth Contemporary (VK) en Art Rotterdam (NL). Helen is de winnaar van de IKOB Feministische Kunstprijs 2019 en de VISIO Young Talent Acquisition Prize 2020. Ze maakte deel uit van de postgraduaatsresidentie aan HISK in 2019 en 2020.

Che-Yu Hsu

Als kunstenaar werkt Che-Yu Hsu voornamelijk met animaties, video’s en installaties waarin de relatie tussen media en herinneringen centraal staan. Wat voor de kunstenaar belangrijk is, is niet alleen de geschiedenis van gebeurtenissen die via de media traceerbaar zijn, maar ook de constructie en visualisatie van herinneringen, of ze nu persoonlijk of collectief zijn. Che-Yu Hsu had solotentoonstellingen in het Taipei Fine Arts Museum (2015) en SAT Society for Arts and Technology (Montreal, 2012). Daarnaast nam Che-Yu deel aan NYFF New York Film Festival (2020); IFFR International Film Festival Rotterdam (2020, 2018); Rencontres Internationales Paris / Berlin (2020, 2019, 2018); Shanghai Biennale (2018, 2012); London Design Biennale (Somerset House, 2018); Bangkok Biennial (2018); Osmosis Audiovisual Media Festival (Moskou, 2018); Asian Art Biennale (National Taiwan Museum, 2017); Public Spirits in het Centrum voor Hedendaagse Kunst Ujazdowski Castle, Warschau, 2017 en Time Test: International Video Art Research Exhibition in het CAFA Art Museum in Peking (2016).

Katya Ev

Katya Ev (1983, Sovjet-Unie) woont en werkt in Frankrijk en België. Momenteel is ze kandidaat-laureaat aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten (HISK) in Gent, België. Ze studeerde af aan de Ecole Nationale Supérieure des Beaux-Arts de Paris (2012) en behaalde een master in politieke wetenschappen aan de Lomonossof Universiteit in Moskou (2005). Katya Ev ontwikkelt op tijd gebaseerde, performatieve praktijken en onderzoekt thema’s als institutionele kritiek, macht, controle en de mogelijkheid van individuele macht binnen dominante machtsstructuren, en tast de grenzen af van ongehoorzaamheid in de openbare ruimte in relatie tot specifieke politieke situaties of gebeurtenissen (performances Axe de Révolution, straten van Moskou 2014, Augenmusik, straten van Parijs, 2016 enz.).
Haar werk is onder meer tentoongesteld in het M HKA (Antwerpen, België, 2020), Musée Zadkine (Parijs, Frankrijk, 2019), Palais de Tokyo (Parijs, Frankrijk, 2018), de 6e Thessaloniki lBiennial (2017, parallel programma), Centre per l’Arte Comtemporanea Luigi Pecci (Prato, Italië, 2016), Tretyakov National Gallery (Moskou, Rusland, 2015), Winzavod Art Center (Moskou, 2015, 6e Biënnale van Moskou, speciaal project).

Luca Vanello

Luca Vanello (1986) is een Italiaans-Sloveense kunstenaar die in Brussel woont. Hij studeerde af aan de Universität der Künste Berlin bij professor Gregor Schneider en behaalde een master aan de Slade School of Fine Arts, Londen.
Zijn werk was te zien in het M HKA, Antwerpen; MUSEION, Bolzano (solo); KW Institute for Contemporary Art, Berlijn (solo); Qalandiya Internationale Biënnale, Ramallah; MAAD, Adria; Fondazione Ratti, Como; Banff Centre for the Arts, Canada; The Showroom, Londen; Poppositions, Bruxelles, (solo); OUTPOST, Norwich (solo); Museum für Fotografie, Berlijn; Städtische Galerie, Wolfsburg; Museum für Fotografie, Berlijn; Al Riwaq Art Space, Bahrein.

Luca Vanello wil nadenken over de onverbiddelijke poging van de mens om de tijd te beheersen en de onvermijdelijke mislukking daarvan. Daarom wil hij sculpturale processen onderzoeken bij wijze van ‘bewerking’ van de tijdelijkheid van materie. De versnelling van een oxidatieproces, het terugdraaien van een plastic component naar zijn staat voordat de vorm herkenbaar was of het pauzeren van de levenscyclus van een plant door het verwijderen van zijn chlorofyl, worden in feite vormgevingsprocessen.
De werken zijn opgevat als “stand-ins” voor toekomstige voorwerpen, waarbij alternatieve vormen van samenhorigheid worden onderzocht. Bij het erkennen en onthullen van gedeelde kwetsbaarheden tussen allerhande entiteiten, zoals mens, dier, plant of machine, wenst hij nieuwe mogelijke verbindingen te verkennen tussen de menselijke en de meer dan menselijke wereld.

Nikolay Karabinovych

Nikolay Karabinovych (1988, Odessa, Oekraïne) woont en werkt tussen Gent (België) en Kiev. De kunstenaar werkt met talrijke media waaronder video, geluid, tekst en performance. In 2020 en 2018 ontving hij de eerste PinchukArtCentre-Prijs. Sinds 2019 studeert hij aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten (HISK) in Gent. In 2017 was Karabinovych assistent-curator van de 5e Biënnale van Odessa. Zijn werk werd tentoongesteld in From Sea to Sea, Hit Gallery, Bratislava, (solo); Spring (Summer, Fall, Autumn) of Nations, BWA, Tarnow, Polen; Ain’t Nothing’s Business, PinchukArtCentre, Kiev (2019) en The Human Condition, Jewish Museum and Tolerance Center, Moskou (2018).

Karabinovych werkt met ingewikkelde sociale historieken en verhalen, en dan vooral die uit de uitgestrektheid van Oost-Europa en van zijn eigen omvangrijke familie. Daarbij brengt hij ontmoetingen in beeld die hadden kunnen plaatsvinden, maar waarvan de archieven systematisch zijn geruimd of helemaal niet bestaan. Ontmoetingen die vaak worden beleefd door slachtoffers van door de staat gesteunde terreur en propagandistische culturele en / of etnische genocide.
Vragen over spiritualiteit, identiteit, erbij horen, uitsluiting en verplichte integratie worden op verschillende manieren overlapt, geïsoleerd en gesteld aan degenen met macht, degenen die twee meter onder de grond zijn begraven en degenen aan wie het niet eerder is gevraagd. Karabinovych stelt deze vragen met behulp van analytische, conceptuele en / of interventionistische tactieken. De details van bekende en ‘vreemde’ topografieën zijn cruciale bewijsstukken in de gemaakte cases.
Muziek speelt een buitenmaatse rol in de praktijk van de kunstenaar. Karabinovych neemt liedjes onder handen die bepalend waren voor een periode, net als genres en beroemdheden, en omarmt hun vermogen om een scherp licht te werpen op een ander tijdperk in een ander klimaat in een andere sociaal-politieke arena. Talen koppelen en botsen daarbij. Interculturele archiefvorm en eerder gecensureerde verhalen worden opnieuw verwerkt. Onderweg wordt het momentane monumentaal en wordt monumentaal het geheugen.

Nokukhanya Langa

De kunstpraktijk van Nokukhanya Langa (1991, VS / ZA; gevestigd in Gent) wordt bepaald door haar onderscheidende en subversieve beeldtaal. Ze behoort noch tot een school van pure abstractie, noch zijn haar werken ronduit verhalend of figuratief. In plaats daarvan bevinden haar werken zich in dezelfde ruimte als lokale idiomen. Ze zijn vluchtelingen naar directe betekenis, en insinueren op intuïtieve wijze. Ze vormen een laag persoonlijke geschiedenissen, politieke en culturele ondertonen, allegorieën, opruiende verhalen en humor, en onthullen uiteindelijk zichzelf. Haar werk is veelzijdig, een stijl is nooit vol en haar oeuvre is nooit volledig verzoend; dissimilatie hangt in de lucht – dingen zijn niet helemaal rechttoe rechtaan; er zijn verborgen betekenissen en ironische politieke uitingen die even nonchalant en zacht worden verkondigd als alledaagse idiomen, terwijl ze evenzeer vol betekenis en beduiding zijn.
Ze voltooide haar master aan het FMI in Nederland en is momenteel resident aan het HISK (20-21) in Gent, België.

Olivia Hernaïz

Olivia Hernaïz (1985, België) behaalde een Master in Fine Arts aan Goldsmiths in Londen. In 2016 won ze de Art Contest-prijs, ondersteund door de Boghossianstichting, en verblijft momenteel in het HISK in Gent. Haar werk was te zien in Inside / Out, Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van België, Brussel (2020); To Thomas, YGREC, Parijs (2020), All About You, The Koppel Project, London (2019), Push Your Luck, Island, Brussel (2019) ; Moscow International Biennale for Young Art, Moskou (2018) en As Long as the Sun Follows its Course, Museum van Elsene, Brussel (2017).

Oussama Tabti

Beeldend kunstenaar Oussama Tabti (1988, Algiers) woont en werkt in Brussel.
Zijn kunst stelt hermetische geopolitiek in vraag, bestaande uit onoverbrugbare grenzen en culturen die zich op zichzelf terugplooien. Op zijn manier hekelt hij de moeilijkheid om te bewegen in een wereld die inderdaad geglobaliseerd is, maar ook wantrouwend tegenover de ‘vreemdeling’ en het andere staat.
Zijn werk werd tentoongesteld op de Dakar Biennale, in Salon de Montrouge, het Algerijns Paviljoen op de 58e Biënnale van Venetië en tijdens Moussem Cities in BOZAR, en maakt deel uit van talrijke privéverzamelingen en collecties zoals het Museum of Contemporary Art of Barcelona MACBA, Centre National des Arts Plastiques CNAP en het Gluon Brussels Platform voor Kunstwetenschappen en Technologie.

Paulius Sliaupa

De werken van Paulius Šliaupa (1990, Vilnius, Litouwen) onderzoeken de relatie(s) tussen cultuur en natuur, de wisselwerking van sfeer en licht die ons dagelijks leven beïnvloeden. Zijn oeuvre omvat een breed scala aan artistieke media, van video-installaties en experimentele bioscoopfilms tot objecten als schilderijen. Door de stroom van schilderkunstige beelden, atmosferische geluiden en poëtische energie te kanaliseren, creëert de kunstenaar sensuele verhalen. De meeste projecten bestaan uit velerlei werken, gegroepeerd rond specifieke thema’s als organische structuren, rituelen in de natuur, de stroom van natuurlijk licht en kunstlicht en absurde poëtische happenings.
Šliaupa behaalde een bachelor schilderkunst en een master hedendaagse beeldhouwkunst aan de Academie van Schone Kunsten in Vilnius, net als een master in mediakunst aan het KASK in Gent. Zijn werk was onder meer te zien in de solotentoonstelling Dès Vu, Meno Niša, Vilnius, Litouwen (2019) en de groepstentoonstellingen Oooh, Netwerk Aalst, België (2020); The Upper Hand, IKOB, Eupen, België (2020) en Stadsfestival Damme 2020, Damme, België. Šliaupa maakt deel uit van het postgraduaatresidenten van het HISK 2020 en 2021.