Christoph De Boeck (België, 1972) maakt installaties waarin geluid en klank zich manifesteren als een vorm van energie. Resonerende oppervlaktes en geluidsbronnen worden opgesteld om een beeld te creëren dat zowel visueel als sonisch is. Geluid brengt de immateriële condities van de wereld in kaart. In zijn recenter werk focust De Boeck op de manier waarop fysieke spanningen akoestische sporen nalaten op verschillende materialen, of hoe ultra-akoestische instrumenten barsten in een infrastructuur kunnen onthullen. Deze akoestische markeringen zoeken de verhouding op met de idee van de “man-made” wereld die steeds meer onder druk staat. Ze fungeren als markeringen van een groter geheel dat we niet kunnen vatten.