Toen ik ’s ochtends de wekker hoorde, voelde ik al heel wat gevoelens door mijn lijf razen. Spanning, honger, stress en nieuwsgierigheid bruisten door mijn lichaam. Na een kleine hap begaf ik me richting het station. Ik had namelijk het advies van Steven gevolgd om niet teveel te eten op voorhand. Tijdens de treinreis zat ik gewurmd tussen de dagdagelijkse pendelaars. Dat had geen goede invloed op het stressgehalte. Gelukkig kon ik naar buiten kijken. Het heeft toch iets ontspannend en therapeutisch, het uren naar buiten kijken via de trein. Je ziet de achtertuintjes en de echte realiteit die vaak verscholen zit achter (mooie) gevels.

Eenmaal aangekomen in Brussel en het Kaaitheater meldde ik me aan. “Jarno De Coster voor Netwerk Aalst” zei ik. Dat gaf wel een boost en vond het stiekem wel ‘cool’ om te kunnen zeggen. Jammer dat ze Arno op mijn sticker hadden gezet, maar gelukkig had ik er vindingrijk een “J” voorgetekend met een stift die daar rondgeslingerd lag op de balie. Toen ik eindelijk dacht dat de dag kon beginnen, kwam er een fotograaf aan men oor trekken. Figuurlijk weliswaar. “Iedereen moet op de foto”, zei hij. Ik dacht bij mezelf ‘voor een stage moet je iets voorover hebben’. Zie onderstaande plaatje. Zoals je kan zien, wijs ik richting de toekomst. De toekomst ziet er rooskleurig uit.

Na het ontbijt en de verwelkoming was ik helemaal klaar: de stress was al iets minder en het echte werk zat er aan te komen. Toen de voorzitter begon met zijn inleiding ebde de stress weg. Die veranderde op kousenvoetjes van stress naar een gevoel van nieuwsgierigheid en verbazing. Ik gaf mijzelf de ogen de kost en keek en luisterede aandachtig naar wat er allemaal werd gezegd. Ik voelde op dat moment een groot gevoel van verantwoordelijkheid. Ik was daar in naam van mezelf, de opleiding Sociaal Werk van de Arteveldehogeschool en uiteraard Netwerk Aalst. Ik zette mijn beste beentje voor, zowel letterlijk als figuurlijk. De voormiddag was gevuld met de Algemene Vergadering. Ik voelde mij niet als een stagiair van Netwerk, maar als lid van Netwerk zelf. De vergadering was aardig gevuld: mensen uit de verschillende deelgebieden van de cultuursector namen het woord. Tijdens de voormiddag werd ook het nieuwe bestuur en de mandatarissen gekozen.

Toen brak de middag aan. Ik was toch nog een beetje nerveus omdat ik nog niet zoveel mensen kende. Toen ik men bordje overladen had met broodjes heb ik mij ergens bijgezet en ben ik aan de praat geraakt. Zo nieuwsgierig als ik groot was vroeg ik aan de mensen, “van waar zijn jullie en wat doen jullie?“ Met een grote glimlach op mijn gezicht zei ik “ben hier in naam van Netwerk Aalst”. Ik legde onze werkingen uit en probeerde mensen warm te maken. Tijdens de middag kwam ik ook die fotograaf tegen die me op de foto had gezet. Hij woonde in Brussel en werkte daar voornamelijk ook. Met een kwinkslag zei ik dat Aalst niet zo ver is van Brussel, dus kom zeker eens op bezoek bij Netwerk. Hij kwam zeker eens langs. Ik dacht in mijzelf dat is hij zich zeker verschuldigde nadat hij me verplicht zo liet poseren. Ik heb namelijk een haat-liefde relatie met fotografie. Een relatie die ik hier niet te breed uit de doeken ga doen, maar kort verteld hou ik van foto’s nemen behalve als ik er zelf op sta.

Toen de namiddag aanbrak mochten wij actiever onze handen uit de mouwen steken: een wooclap. Een alom gekende methodiek bij studenten die al 3 jaar online les en afstandsonderwijs volgden -dat even terzijde-. Via de wooclap konden we een aantal vragen beantwoorden. We moesten naast iemand onbekend gaan zitten om dan in overleg de eerste vraag te beantwoorden en de tweede vraag in een ander duo. De eerste maal zat ik naast een dame van De Veerman, zij werkte voornamelijk rond participatie en werkt ook samen met andere organisaties. Participatie is een onderwerp dat ik gedurende de dag regelmatig heb gehoord en ook al ruim aan bod komt tijdens mijn opleiding. Ik voelde het vanbinnen warm worden en voelde een gevoel van euforie. Dat krijg ik regelmatig als ik vol overgave kan vertellen over mijn interessegebied en stiel. De tweede maal zat ik naast iemand van De Studio uit Antwerpen. Die hoorde aan mijn tongval dat ik uit het Aalsterse kwam. Sommige dingen kan je nou eenmaal niet verbergen. De vraag die we kregen om te beantwoorden was: Welke elementen uit jullie toekomstplannen zijn uitdagend voor de huidige beleidskaders? In het eerste duo gaven we een antwoord op die elementen en in het tweede duo een mogelijke strategie.

Al onze ingezonden antwoorden werden nadien gebundeld en gegroepeerd en daar gingen we nadien na de pauze mee aan de slag. In een kring- en groepsgesprek werden de antwoorden overlopen en samen verduidelijkt. Welke plannen zijn er nodig? Hoe gaan we om met tendensen en gemeenschappelijke bezorgdheden? De uitkomsten werden opgeschreven en diende als inspiratie voor het nieuwe bestuur. Dit werd hen overhandigd. Tijdens het gesprek zag je heel veel rode draden terug komen. Een aantal zijn: participatie, communicatie, diversiteit, duurzaamheid, etc. Wat zeer interessant en leerrijk om te zien was de verschillende manieren van kijken. Neem nu bijvoorbeeld participatie en duurzaamheid: dat heeft zoveel mogelijke invullingen en betekenissen. Maar het is ook afhankelijk van je organisatiegrootte, werkveld, context, en activiteiten. Bij de thema’s die ik hier kort heb vermeld zijn de partners op zoek naar verschillende handvaten om te werken aan in te groeien. Maar de gemeenschappelijke angst naar extra regels en checklist-beleid was aanwezig. Jammer genoeg kwam corona en de naweeën ook ruimschoots aanbod. Maar hopelijk lacht de toekomst voor de cultuursector ons rooskleurig toe, zo als ik al eens in het begin aangaf. Laten we vooruit kijken zoals ik vooruit wees.

De dag was enorm leerrijk voor mij vanuit de positie van stagiair maar ook als mens en als cultuurliefhebber. Om eens een dag van binnenin te beleven. Ik ben zeer dankbaar voor de kans. Waar ik in het begin nog wat onzeker leek kijk ik er nu zeer voldaan naar terug. Ik heb heel wat aangename gesprekken gehad met collega’s. Toen ik ’s avonds na de receptie naar huis kuierde was ik moe maar voldaan. Mijn plan om nog te koken heb ik toen naar de vuilbak gekieperd en het werd take-away. Na zo een volle dag mag je wel eens zondigen. Ik heb een hele dag genetwerkt want ik doe uiteraard stage bij Netwerk. Verschillende interessante zaken en persoonlijke verhalen gehoord die me kunnen versterken in het verder verloop van mijn stage en professionele carrière.

Uiteraard zoals ik startte met “Oko wordt 30 jaar”, kon natuurlijk de verjaardagstaart niet ontbreken. Ik heb het beste voor het laatste gehouden. Voor de nieuwsgierigen onder ons, ze was lekker!