De sculpturen, tekeningen en video’s van Bram De Jonghe tonen zich in de manier waarop ze tentoongesteld worden. Architecturale ingrepen en machinale sokkels ontmantelen de logica van de tentoonstellingsruimte en installeren een autonome ruimtelijke choreografie die de blik en navigatie van de toeschouwer naar de hand zet.

Dit sculpturaal speelveld dient als voedingsbodem voor poëtische overpeinzingen die de zintuigen van de kijker op scherp zetten. Een associatief spel met conventies en verwachtingspatronen die de kunstenaar al dan niet toepast of invult, opent ruimte voor verbeelding en verwondering.

Beschouw de installatie als een filmset in actie. Plotlijnen worden uitgewerkt, plotwendingen ingebouwd, flashbacks en slow motions geïntroduceerd. De camera stuurt en volgt onze bewegingen: zoomt in, breekt af, verandert van richting. Nieuwe verhaallijnen maken van details plots hoofdrolspelers. Sommige zaken lijken niet langer op dezelfde manier te verschijnen.
Elementen veranderen van statuut: dragers worden sculpturen, sculpturen transformeren
in kijkdozen, videowerken in observatieposten; tentoonstellingsmuren veranderen in fictieve karakters, in de verschijning van kleine fossielen transformeert een metalen frame dan weer in een plint.
Bram De Jonghe onderzoekt de materiële en mentale condities van het kijken, en de tegenwerkingen die dit bemoeilijken. Met zijn sculpturale machines probeert hij onuitputtelijk (en wellicht tevergeefs) deze fricties buiten werking te stellen en een zo zuiver mogelijke vertaling te maken van een gedachte naar een beeld.