Dag Lynn en Inge, heel leuk dat jullie willen deelnemen aan onze reeks van interviews over de verbouwingen.

Jullie zitten beiden in de organisatie REKKER. Wat doet REKKER precies?

Inge: Wij zijn een organisatie die met kinderen en jongeren stopmotionfilms maakt. Ze worden betrokken vanaf het maken van een verhaal tot het monteren en het afwerken van een film. Daarnaast laten we hen alle stappen van de filmtaal doorlopen. Dit gaat van nadenken over het verhaal dat ze brengen en over de personages en de vormgeving van de karakters, tot het maken van het geluid, wat we dan samen omzetten naar stopmotion. Daarnaast geven we ook masterclasses aan leerkrachten om deze technieken aan te leren.

Jullie zijn terug te vinden in Netwerk, maar ook in vestigingen in Brussel en in Antwerpen. Op welke manier is jullie samenwerking met Netwerk tot stand gekomen?

Inge: Steven (Steven Op de Beeck, directie Netwerk Aalst) werkte bij Contour in Mechelen. Wij zaten als team in hetzelfde gebouw als Contour. Op die manier heeft hij ons leren kennen en nadat we onze vzw gestart zijn, heeft hij ons een nieuw plekje gegeven binnen Netwerk.

Was het een idee van jullie om uit te breiden naar Aalst?

Inge: Neen, dat was niet ons idee, al was het op vlak van ligging wel een mooi geschenk. Op dat moment waren we namelijk enkel gelinkt aan Mechelen en Antwerpen.

Lynn: We speelden al heel lang met het idee van een vaste studio. Aangezien we jaren een mobiele studio hebben gehad moesten we zo elke week naar een ander cultuurcentrum of een andere school om daar telkens een hele studio op te bouwen en af te breken. We hadden echt nood aan een vast lokaal en een vaste studio wat vervolgens via Steven ook gelukt is.

Voor de verbouwingen in Netwerk hadden jullie een vast lokaal, vervolgens werd dat lokaal een gang en intussen zitten jullie in het VTI… hoe hebben jullie al die verschillende fases ervaren en heeft dat een invloed gehad op de werking van REKKER?

Lynn: Het verhuizen naar de gang vonden we aanvankelijk ok. We hebben al op verschillende soorten locaties en in verschillende situaties gewerkt waarbij we steeds probeerden om er het beste uit te halen. Na twee of drie keer met een groep te werken in de gang, merkten we echter dat de werkmannen veel stof en geluid maakten.

Inge: Soms verstonden we elkaar niet omdat het geklop en het boren zo luid was. Dan moesten we de les eventjes stilleggen tot het boren stopte.

Lynn: Gelukkig hadden de medewerkers van Netwerk dat snel door en moesten we dit eigenlijk niet aankaarten. Charlotte kwam zelf met het voorstel om tijdelijk naar het VTI te verhuizen, achter het grote cinemascherm. Een supertoffe locatie!

Inge: Ja. We hadden nooit gedacht dat we zo’n mooie zaal zouden hebben.

Is er, nadat jullie verhuisd zijn naar het VTI, een verschil in hoe de kinderen de projecten van REKKER aanvangen?

Inge: Het zijn steeds andere kinderen waardoor we niet echt een vergelijking kunnen maken. Wanneer ze een grote cinemazaal zien waarvan ze weten dat ze er een workshop in zullen volgen, zijn ze echter altijd enthousiast. Dat is heel magisch voor hun.

Lynn: De cinemazaal in Netwerk is echt een meerwaarde. Op die manier ervaren ze dat er meer bestaat dan een Kinepolis.

Werkt REKKER vooral in samenwerking met scholen of via kampen?

Lynn: Op weekdagen komen er vooral klassen en scholen langs om voor een halve of volledige dag initiatie animatiefilm te volgen. Tijdens schoolvakanties organiseert REKKER kampjes van drie tot vijf dagen. Tijdens die kampen werken we met een vaste groep van twaalf kinderen. In het geval van een schoolbezoek is die groep groter.

Inge: Dan gaat het ook meer om de kennismaking met stopmotion: ze krijgen de techniek aangeleerd zodat ze daar later mee aan de slag kunnen.

Lynn: De focus ligt daarbij eerder op het leren van leuke trucjes om mooiere eindresultaten te behalen.

Hebben jullie al een zicht op de nieuwe locatie waar jullie zullen terechtkomen zodra de renovaties van Netwerk afgerond zijn?

Lynn: Ik vermoed dat we ergens in het bovenste deel van het oude pakhuis een locatie krijgen. We hebben die ruimte al gezien en het ziet er super leuk uit.

Waarom is het volgens jullie belangrijk om de filmprojecten voor kinderen te kunnen blijven organiseren?

Lynn: Er is heel snel verwondering over wat ze gecreëerd hebben omdat stopmotion ervoor zorgt dat iets wat op papier staat tot leven komt.

Inge: De zotste dingen kunnen ze via dit medium doen: een varken naar de ruimte schieten, is perfect mogelijk in animatiefilm, terwijl je dat met gewone filmmedia niet kan. We merken ook dat er vraag is naar creatieve kampen. Vanuit mijn ervaring als mama zijn de meeste kampen gericht op sport. Op die manier kunnen wij een mooie aanvulling bieden.

Lynn: Daarnaast vind ik het ook leuk dat kinderen terug leren om met volle focus, tijd en energie zich op iets te richten. Bij het maken van stopmotion moet je geduld hebben en je erin laten verliezen. Hoe fijner je werkt, hoe leuker je eindresultaat wordt. Zeker nu in de snelle, digitale wereld van ‘Tiktok’, ‘swipen’ en ‘scrollen’ zijn kinderen dit schijnbaar verleerd. Je kan ook tijd en rust nemen om iets moois te maken, wat veel kinderen fijn vinden.

Inge: Ten slotte leren ze bewust nadenken over hoe je iets op beeld zet. Dat is niet hetzelfde als je scherm op iets richten en op record drukken.

Lynn: Alle afgewerkte films die we vanuit de kampjes maken, zijn films zonder gesproken woord. De focus ligt hierbij op beweging en mimiek op basis waarvan je een taal kan creëren die over alle taalbarrières heengaat. De goeie films sturen we de wereld in, meer bepaald naar animatiefilmfestivals. Doordat hun zelfgemaakte films opgestuurd worden, beseffen ze dat hun werk serieus genomen wordt.

Inge: We vinden het enorm belangrijk dat het werk dat ze gemaakt hebben op een sokkel wordt geplaatst. Zo laten we hen ook zien. Wanneer zij hun werk met fierheid kunnen tonen, is dat een meerwaarde voor de kinderen zelf. Bijgevolg organiseren we toonmomenten voor hun zelfgemaakte films en creëren we daarbij een echte cinema-ervaring voor hun eigen werk.

Dank jullie wel voor jullie tijd!

www.rekker.be

Jade Bernauw